Het is niet verrassend dat er dit jaar geen testimonials voor de Yankees uit 1974 zullen zijn. Als je een franchise bent die 27 kampioenschappen heeft gewonnen, die in 40 World Series heeft gezeten — dat is één op de drie die ooit is gespeeld — is het niet per se in het merk om een ​​team te eren dat op de tweede plaats is geëindigd, wat in de dagen voor de wildcard betekende dat ze uit de postseason waren.

Toch was 1974 in veel opzichten het meest cruciale jaar in de geschiedenis van de Yankees.

Je moet niet vergeten wat de Yankees in 1974 waren. Ze waren niet alleen het andere team in de stad, ze waren bijna de stad uit, punt uit.

Dit was het 11e jaar op rij dat ze werden overtroffen door de Mets — en in een paar van die jaren was het 2-tegen-1. Ze hadden minder dan een miljoen fans getrokken in 1972. Ze waren bijna verhuisd naar New Jersey. New Orleans verleidde hen met de Superdome. Een jaar eerder stelde George Steinbrenner een groep samen die de Yankees kocht van CBS voor $ 10 miljoen — $ 2 miljoen minder dan CBS in 1964 voor het team betaalde.

Om het nog erger te maken, was 1974 het eerste van twee seizoenen dat de Bronx Bombers in Queens speelden, omdat het Yankee Stadium gerenoveerd werd.

Ze waren ook een decennium verwijderd van hun vorige postseason-optreden. Het verlies was endemisch geworden. Ze stonden nog op de eerste plaats tot 1 augustus 1973, maar toen stortten ze enorm in en eindigden met een verliesrecord (terwijl ze de Mets opnieuw de Series zagen halen). En in ’74 begonnen de zaken net zo deprimerend. Op 2 juli waren ze acht wedstrijden verwijderd. Ze stonden nog op de laatste plaats tot 14 juli.

Ze werden warm vlak voor de All-Star break. Vijftig jaar geleden, zondag, versloegen ze de Royals voor 36.000 toeschouwers in Shea om boven de .500 uit te komen met 48-47, twee games uit. En er begon een gevoel te ontstaan ​​dat dit misschien anders kon.

“We hebben momentum,” zei staff aas Doc Medich die dag. “En het is niet het soort momentum dat met elke dag die voorbijgaat komt en gaat. Het is opgebouwd.”

Hij had gelijk. Na de break begonnen de Yankees bijna elke dag te winnen — 15 van de 18 op een gegeven moment in augustus. Ze sprongen naar de eerste plaats op 4 september, en bouwden de kloof uit tot wel 2 ¹/₂ games. Shea Stadium was nog steeds een vreemde plek voor hen — vooral voor sterspeler Bobby Murcer, die er pas eind september een homerun sloeg — maar ze leerden er te winnen, 47 keer.

In het clubhuis adopteerde het team Paul McCartney’s “Band on the Run” als een vechtlied, dat ze elke postgame op oorverdovend volume speelden. Op de tribunes adopteerden Yankees-fans een slogan: “Yes, we can!”

Medich en Pat Dobson wonnen elk 19 wedstrijden. Sparky Lyle gooide naar een ERA van 1,66 uit de bullpen. Lou Piniella en Elliott Maddox sloegen meer dan .300, en hoewel niemand een doorbraakseizoen had in de aanval, waren ze een team dat bekendstond om zijn tijdige slagen en clutch pitching.

Uiteindelijk overwonnen de Orioles, die hun laatste stuiptrekkingen deden van een dominante periode die terugging tot 1966, hen. Op de laatste dag van het seizoen bezocht Steinbrenner — die zich op de achtergrond had gehouden vanwege zijn jarenlange strijd met Watergate-aanklagers — het team in Milwaukee en bedankte hen voor “Spelen als kampioenen, wat jullie binnenkort zullen zijn.”

Het zou nog een paar jaar duren voordat dat gebeurde. Maar de Yankees begonnen in 1974 weer de Yankees te zijn. Tegen het einde van het kalenderjaar overboden ze de rest van het honkbal voor Catfish Hunter, wat een toon zou zetten die zou aanhouden voor de rest van Steinbrenners periode bij het team.

Halverwege 1975 huurden ze Billy Martin in. En in ’76, met het gerenoveerde Yankee Stadium als hun podium, gingen ze eindelijk terug naar oktober en raasden ze voorbij de Mets — waar ze, afgezien van een periode van zeven seizoenen van 1985-91, zouden blijven.

Niemand zal ooit een feest geven voor de Yankees van ’74, behalve Yankees-fans die een hel van een tijd hadden die zomer en herfst. Ze weten het. Ze herinneren het zich. Dat is het team waarmee het allemaal begon. Vijftig jaar geleden.

Vac’s slagen

Als hij blijft opdagen bij grote toernooien, vrees ik dat “Tiger Woods bij Troon” na 51 jaar eindelijk de afkorting voor “Willie Mays in de World Series van 1973” zal vervangen om atleten te beschrijven die langer blijven spelen dan hun houdbaarheidsdatum toeliet.

Onthoud deze twee namen: Matt MacDonald, nieuwe GM van de Long Island Nets, en Dan Bisaccio, al jarenlang luitenant voor Erik Spoelstra, op weg naar zijn eerste coachingklus bij de Sioux Falls Skyforce, — het G League-team van de Heat. Twee jongens met een grote, stralende basketbaltoekomst voor zich.

Ik denk dat het een bewijs is van hoe goed de geweldige Peter Sarsgaard is dat hij de clown uit “Presumed Innocent” zou moeten spelen, maar ik hoop dat ze het net aangekondigde tweede seizoen van “Presumed Innocent” om Tommy Molto heen bouwen.

Ik zeg nu wat ik al zei voordat ze ook maar één minuut in de WNBA speelde: Caitlin Clark mag elke dag in mijn team spelen. En als ik dan ook nog Sabrina Ionescu in dat team kan hebben, is dat nog beter.

Geef Vac een klap terug

Mattheus Meagher: De Diamondbacks draftten Trent Youngblood van Transylvania College. Dat is eng!

Stofzuiger: Hij moet de dag-/nachtindeling hebben veranderd.

Neil Ptasjnik: Ik ben opgegroeid met altijd uitkijken naar de All-Star Game. Ik was zelfs bij de wedstrijd in Yankee Stadium in 1977, net nadat Seaver was geruild. Wat het geweldig maakte, was het kijken naar de beste spelers in het spel in hun uniformen. Dit is dat niet!

Stofzuiger: Het woord dat steeds bij mij terugkomt is: pyjama.

@aurexia1213: Is het mogelijk om een ​​overachieving underachiever te zijn? Ja, zie Aaron Boone.

@MikeVacc: En dit is een van de aardige reacties die ik laatst kreeg op mijn column voor Aaron Boone.

Ron Perri: Sherlock Holmes zou de Yankees’ closer moeten zijn. Hij zou tenminste een idee hebben.

Stofzuiger: Het is een hele, HEEL moeilijke kamer.