Het is logisch om je af te vragen hoe dit in hemelsnaam heeft kunnen gebeuren en hoe we ervoor kunnen zorgen dat het nooit meer gebeurt. Maar er moet eerst nog een andere vraag komen: hoeveel zouden we bereid zijn op te offeren om ons te beschermen tegen het risico?

Op dit moment lijkt dit misschien absurd. Voor mensen die gestrand zijn door geannuleerde vluchten of het missen van doktersafspraken, is het de moeite waard om bijna alles uit te geven om de chaos te voorkomen die luchtvaartmaatschappijen, ziekenhuizen, hulpverleners en andere cruciale diensten teistert. Maar dit is hetzelfde als zeggen dat het de moeite waard is om je auto tot het absolute maximum te verzekeren — na je bent betrokken geraakt bij een groot ongeluk. Veel autobezitters besluiten niet de meest royale mogelijke dekking te kopen, omdat die dekking ook hogere premies met zich meebrengt.

Zo ook met het maximaal verzekeren tegen meltdowns zoals de CrowdStrike-puinhoop, omdat dit een prijs zou vereisen in economische efficiëntie. Dus moeten we beslissen welke compromissen we bereid zijn te sluiten.

Het afwenden van deze specifieke ramp heeft misschien niet veel geld gekost, om het duidelijk te maken. Maar CrowdStrike is slechts een van de ongeveer een biljoen mogelijke mislukkingen in onze grondig genetwerkte en geglobaliseerde economie. De afgelopen vijftig jaar heeft de meedogenloze drang van de markt naar efficiëntie en bereik ervoor gezorgd dat dergelijke massale mislukkingsknooppunten talrijker, potentieel catastrofaler en moeilijker te zien zijn voordat ze falen — terwijl we tegelijkertijd direct toegang hebben tot alle cultuur van de wereld en de meeste informatie, plus meer, goedkopere en betere goederen en diensten, en een wereldeconomie die elk jaar tientallen miljoenen mensen meer optilt uit de armoede.

Ik werd volwassen in de jaren 90, toen deze transformatie nog in de relatief vroege dagen zat. Het internet was nog maar net begonnen en de wereldhandel verplaatste de productie van de Verenigde Staten naar landen met kostenvoordelen (zoals China en Mexico) en landen met speciale technische expertise (zoals Duitsland en Japan).

Tegelijkertijd importeerden Amerikanen buitenlandse technieken zoals ‘just-in-time’-productie, die inefficiënte lokale leveranciers en bergen reserveonderdelen verving door verafgelegen maar gestroomlijnde toeleveringsketens die inputs leverden precies wanneer ze nodig waren. Dit was vaak zwaar voor mensen die voor de lokale industrie werkten. Maar het was een zegen voor werknemers in arme landen en voor Amerikaanse consumenten. Vergelijk elk consumentenproduct van vandaag met zijn equivalent uit 1990 en je zult vaak zien dat ofwel de kwaliteit dramatisch is gestegen (auto’s) of de prijs enorm is gedaald (kleding). In het geval van televisies en veel andere producten is het beide.

Het internet heeft deze trend versterkt, omdat de netwerkeffecten en schaalvoordelen markten vaak naar een handvol spelers drijven. Deze krant was bijvoorbeeld een van de duizenden lokale kranten, die allemaal om lezers streden binnen een geografisch beperkte markt. Nu strijden we om een ​​van de handvol dagelijkse nieuwspublicaties die het hele land bedienen, misschien zelfs de hele Engelstalige wereld.

Het vergroten van markten en het leggen van meer eieren in minder manden heeft echte voordelen: een paar grote nieuwspublicaties kunnen meer onderwerpen diepgaander behandelen dan veel kleine. Maar het heeft ook echte nadelen, zoals een groter risico dat die paar spelers allemaal een aantal verhalen missen — met name lokaal nieuws — of er een compleet verkeerd begrijpen. Zoals duidelijk werd tijdens de pandemie, kunnen kostenefficiënte just-in-time wereldwijde toeleveringsketens bedrijven en hun klanten kwetsbaar maken wanneer grenzen dichtslaan en overheden cruciale hulpbronnen voor hun eigen burgers hamsteren.

In het geval van softwarebedrijven is het vrij efficiënt voor één bedrijf om een ​​groot aantal belangrijke klanten te bedienen, zoals CrowdStrike doet — of zelfs praktisch alle klanten, zoals het geval is bij online zoeken. In sommige opzichten kunnen deze geconcentreerde spelers een grotere betrouwbaarheid bieden, omdat ze veel expertise ontwikkelen door veel gebruikers te bedienen, en ze kunnen meer investeren in R&D en beveiliging dan Bob’s Friendly Local Software Co. kan. Maar als er storingen optreden, overkomen ze schijnbaar iedereen, overal, allemaal tegelijk, waardoor gebruikers geen alternatieven hebben.

Hoe we het beste de afweging tussen efficiëntie en redundantie kunnen beheren, is een lastige vraag voor een andere dag. Voor nu is het belangrijk om te erkennen dat het bestaat en dat er geen gemakkelijke manier is om het te omzeilen. We hadden waarschijnlijk meer over dergelijke afwegingen moeten nadenken toen de Great Efficiency Drive gaande was. We zullen er nu nog harder over na moeten denken.